Η Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου καθιερώθηκε το 1994 με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων και τιμάται κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου.

Στις 19 Μαΐου 1919 κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ο Κεμάλ Aτατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού, η οποία έγινε στο πλαίσιο του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων κατά των Δυτικών (Αγγλογάλλων, Ιταλών, Ελλήνων), που κατείχαν εδάφη της Μικράς Ασίας. Από 200.000 έως 350.000 είναι οι Ελληνoπόντιοι, που εξολοθρεύτηκαν από τους Νεότουρκους κατά την περίοδο 1916-1923, σ’ ένα σύνολο 750.000 περίπου.

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο μεγάλος Δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Την καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (International Board on Books for Young People – ΙΒΒΥ) το 1966. Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει ένα μήνυμα και μια αφίσα που διανέμονται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίσουν την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης και να ενθαρρύνουν τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της λογοτεχνίας για παιδιά και νέους. Ο φετινός εορτασμός έχει άρωμα Ελλάδος: η IBBY Greece είναι ο επίσημος χορηγός του ICBD 2023.
Το θέμα που επιλέχθηκε είναι «Είμαι βιβλίο, διάβασέ με». Η αφίσα είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του συγγραφέα Βαγγέλη Ηλιόπουλου και της εικονογράφου Φωτεινής Στεφανίδη. Μαζί, ήθελαν να γιορτάσουν τη δύναμη των παιδικών βιβλίων στην προώθηση των αξιών της ισότητας, της διαφορετικότητας και της ένταξης, καθώς και στη σύνδεση των ανθρώπων μέσω της ανοχής και της κατανόησης.

Είμαι ένα βιβλίο, διάβασέ με.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Είμαι ένα βιβλίο.

Είσαι ένα βιβλίο.

Όλοι είμαστε βιβλία.

Η ψυχή μου είναι η ιστορία που αφηγούμαι. Κάθε βιβλίο έχει τη δική του ιστορία να πει.

Μπορεί να φαινόμαστε εντελώς διαφορετικά – άλλα μεγάλα, άλλα μικρά, άλλα πολύχρωμα, άλλα μαυρόασπρα, άλλα με λίγες σελίδες κι άλλα με πολλές.

Μπορεί να συμφωνούμε ή να λέμε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Όμως αυτή είναι η ομορφιά μας.

Θα ήταν πολύ βαρετό να ήμασταν όλα ίδια.

Καθένα μας είναι μοναδικό.

Και καθένα από εμάς έχει το δικαίωμα να το σέβεσαι, να το διαβάζεις χωρίς προκαταλήψεις, να έχει τη θέση του στη βιβλιοθήκη σου.

Μπορείς να έχεις τις απόψεις σου για εμένα.

Μπορείς να ερευνάς, να κρίνεις και να σχολιάζεις ό,τι διαβάζεις.

Μπορείς να με βάλεις πίσω στο ράφι

ή να με κρατήσεις σφιχτά στην αγκαλιά σου και να ταξιδέψουμε μαζί πολύ μακριά.

Αλλά ποτέ μην αφήσεις κάποιον να με πετάξει ή να με διώξει σε άλλο ράφι.

Ποτέ μη ζητήσεις την καταστροφή μου

ή μην επιτρέψεις σε κάποιον να με καταστρέψει.

Κι αν έρθει κάποιο βιβλίο από άλλο ράφι στο δικό σου, γιατί κάποιος ή κάτι το έδιωξε μακριά,

κάνε χώρο.

Αν πας λίγο πιο κει, χωράει δίπλα σου.

Προσπάθησε να νιώσεις όπως νιώθει. Κατάλαβέ το. Προστάτεψέ το.

Μπορεί να βρεθείς εσύ στη θέση του αύριο.

Γιατί κι εσύ είσαι ένα βιβλίο.

Όλοι είμαστε βιβλία.

Έλα, φώναξέ το δυνατά, ώστε να το ακούσουν όλοι: «Είμαι ένα βιβλίο, διάβασέ με».

…Όταν έστω και ένα μόνο παιδί στερείται τα δικαιώματά του, τότε ακυρώνεται η έννοια «δικαιώματα του ανθρώπου». Τα παιδιά χρειάζονται την αγάπη μας και τη φροντίδα μας όχι μόνο την παγκόσμια ημέρα του παιδιού, στις 11 Δεκεμβρίου, αλλά όλες τις μέρες του χρόνου…

Αντώνης Σαμαράκης

Στις 20 Νοεμβρίου 1959 ο ΟΗΕ υιοθέτησε τη «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού» και το 1989 τη «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού». Για αυτό και στις  20 Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται η «Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα του Παιδιού”.
Όμως, η 11η Δεκεμβρίου είναι η ημέρα που έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα του παιδιού. Σε αυτή την ημερομηνία, δηλαδή στις 11 Δεκεμβρίου 1946, ιδρύθηκε και η UNICEF, United Nations Children’s Fund (Ταμείο Παιδιών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών), η οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, που αποσκοπούσε στην ενίσχυση των μητέρων και των παιδιών σε όλο τον κόσμο, που είχαν άμεσες ανάγκες και κινδύνευαν από πείνα, αρρώστιες και άλλα δεινά μετά το τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου.
Τα παιδιά όλου του κόσμου, ανεξαρτήτου χρώματος γιορτάζουν στις 11 Δεκεμβρίου, αν και θα έπρεπε να γιορτάζουν κάθε μέρα. Γιατί τα παιδιά όπως και οι ενήλικες έχουν δικαιώματα. Δικαιώματα που κάποιοι καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο, όπως παιδική εργασία, βία που βιώνουν πολλά παιδιά από μικρή ηλικία, έλλειψη εκπαίδευσης, έλλειψη βασικών καθημερινών αναγκών(νερό, φαγητό, ένδυση), έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Αν και πλέον προστατεύονται επισήμως από διεθνή κείμενα και διακηρύξεις σε πολλές χώρες και η κατάσταση των παιδιών διεθνώς έχει βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με το 1946, εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να υποφέρουν και να απειλείται η ζωή τους από τη φτώχεια, τη λειψυδρία και την πείνα και να υποφέρουν από πολεμικές συρράξεις και εμφύλιους πολέμους.
Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να γίνει η 11 Δεκεμβρίου η μέρα που όλα τα παιδικά μάτια να μπορούν να χαμογελούν!

πηγή: ert.gr

Ίσα δικαιώματα και βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) τιμάται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου και καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με την υιοθέτηση του Προγράμματος Δράσης για τα ΑμεΑ το Δεκέμβριο του 1992.

Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας συνδέεται με την υιοθέτηση από το διεθνή οργανισμό στις 3 Δεκεμβρίου 1982 του προγράμματος δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007. (Η Ελλάδα την κύρωσε το 2012).

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από κάποιας μορφής αναπηρία, το 80% των οποίων ζει στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Πάνω από 168 χώρες έχουν πλέον υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ), που τέθηκε σε ισχύ πριν μια δεκαετία. Μια ανάλυση της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος ‘Αντζελες αναφέρει ότι:

– Μόνο μία στις τέσσερις χώρες (24%) έχουν συντάγματα που ρητά απαγορεύουν τη διάκριση κατά των ΑμεΑ ή εγγυώνται ίσα δικαιώματα γι’ αυτά τα άτομα.

– Μόνο το 28% των χωρών προστατεύουν συνταγματικά το δικαίωμα στην εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία, με συνέπεια τα παιδιά αυτά να αντιμετωπίζουν συχνά σημαντικά εμπόδια στη μόρφωσή τους, ιδίως στις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Μόνο το 12% των χωρών έχουν ειδικά σχολεία για ΑμεΑ και συχνά αυτά τα ιδρύματα περιορίζονται σε συγκεκριμένες αναπηρίες.

– Μόνο το 18% των χωρών προστατεύουν συνταγματικά το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εργασία, με συνέπεια η ανεργία να είναι αυξημένη για αυτά τα άτομα. Πάντως σταδιακά η κατάσταση εμφανίζει βελτίωση στο εργασιακό πεδίο, καθώς ενισχύεται διεθνώς η τάση να μη γίνονται διακρίσεις κατά των ΑμεΑ στους χώρους εργασίας.

– Μόνο το 26% των χωρών έχουν σύνταγμα που εγγυάται ρητά το δικαίωμα των ΑμεΑ στην υγεία. Μόνο το 11% των χωρών προβλέπουν πληρωμένη άδεια για τους γονείς προκειμένου να φροντίσουν τις ανάγκες υγείας των παιδιών τους με αναπηρία.Αποτελεί πάντως θετική εξέλιξη ότι από τα συντάγματα των χωρών που υιοθετήθηκαν μετά το 2010, πάνω από δύο στα τρία (68%) απαγορεύουν τις διακρίσεις με βάση την αναπηρία, το 58% εγγυώνται το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εργασία και το 63% το δικαίωμα στην εκπαίδευση για τα παιδιά με αναπηρία. Αλλά, σύμφωνα με τη μελέτη, η ανθρωπότητα συνολικά απέχει ακόμη από το επιθυμητό επίπεδο, όσον αφορά την αντιμετώπιση των ΑμεΑ.

Τα άτομα με αναπηρία, αντιμετωπίζουν εμπόδια στην καθημερινή ζωή, εφόσον η κοινωνία πολλές
φορές δε λαμβάνει υπόψη τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού, τις δυνατότητες
και τις ειδικές τους ανάγκες. Αναπηρία, πλέον θεωρείται το αποτέλεσμα της σχέσης των ικανοτήτων
ενός ατόμου και των απαιτήσεων του περιβάλλοντος. Τα άτομα αυτά βιώνουν συχνά το φαινόμενο του “Κοινωνικού Αποκλεισμού”. Αισθάνονται την περιθωριοποίηση και στέρηση της συμμετοχής στα
κοινωνικά, δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, που πρέπει να είναι κοινά σε όλους τους πολίτες ενός
κράτους.
Τα άτομα με αναπηρία δε ζητάνε να γίνει η ζωή τους ευκολότερη. Ζητάνε να γίνει η ζωή τους ΙΣΗ με τη δική μας. Στόχος πρέπει να είναι όχι η τυπική, αλλά η πραγματική ισότητα, η οποία σημαίνει ίσες
ευκαιρίες στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Αυτό που πρέπει να επιδιώκεται είναι ο
σεβασμός της ατομικής και ομαδικής ιδιαιτερότητας.

πηγή: https://www.amea-care.gr – https://ucyweb.ucy.ac.cy

Στις 20 Νοεμβρίου γιορτάζουμε όπως κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, μία ημέρα αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Η αρχή έγινε στις 20 Νοεμβρίου του 1989, όταν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), σε Γενική Συνέλευση του, υιοθέτησε και υπέγραψε τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Από τότε, γιορτάζουμε κάθε χρόνο, την επέτειο για την Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Η Σύμβαση για τα Διακιώματα του Παιδιού αποτελεί τον πρώτο παγκόσμιο νομικά δεσμευτικό χάρτη σύμφωνα με τον οποίο, τα παιδιά σε όλο τον κόσμο, είναι απαραίτητο να απολαμβάνουν τα δικαιώματα εκείνα, που τους εξασφαλίζουν τις στοιχειώδης αρχές για μια ζωή γεμάτη υγεία και ευημερία. Η σύμβαση που ισχύει σχεδόν σεόλες τις χώρες του κόσμου, στην Ελλάδα επικυρώθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1992. Τα 54 άρθρα της Σύμαβσης καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών

που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.
H Σύμβαση αυτή αναγνωρίζει ότι το παιδί σε ηλικία 18 ετών και κάτω, χρειάζεται ειδική φροντίδα και προστασία λόγω της φυσικής και διανοητικής του ανωριμότητας, πράγμα που πριν την υπογραφή της, δεν θεωρούταν αυτονόητο.
Τη σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού μπορείς να τη διαβάσεις με απλά λόγια στο φυλλάδιο «Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού με απλά λόγια» (πηγή: Συνήγορος του παιδιού – https://www.synigoros.gr/paidi/downloads/sp.pdf).
Έχω, έχεις, έχει, όλοι έχουμε δικαιώματα!

H 4^η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Hμέρα Ζώων, επειδή συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που έχει αναγορευτεί από την Καθολική Εκκλησία ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος. Στόχος της εν λόγω παγκόσμιας ημέρας είναι η ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση σχετικά με την προστασία των ζώων και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας των Ζώων ξεκίνησε ο Χάινριχ Τσίμερμαν, ο οποίος οργάνωσε την πρώτη Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων στις 24 Μαρτίου 1925 στο Αθλητικό Παλάτι στο Βερολίνο της Γερμανίας, όπου και παρευρέθηκαν πάνω από 5.000 άτομα, σε αυτή την πρώτη εκδήλωση. Η εκδήλωση ήταν αρχικά προγραμματισμένη για τις 4 Οκτωβρίου, για να συμπέσει με την ημέρα της γιορτής του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, προστάτη αγίου της οικολογίας, ωστόσο ο χώρος δεν ήταν διαθέσιμος εκείνη την ημέρα. Η εκδήλωση εορτάστηκε στις 4 Οκτωβρίου για πρώτη φορά το 1929. Αρχικά ο θεσμός εορταζόταν μόνο στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελβετία και την Τσεχοσλοβακία, όπου ζούσε μια μεγάλη Γερμανική μειονότητα μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάθε χρόνο ο Τσίμερμαν εργαζόταν ακούραστα για την προώθηση της Παγκόσμιας Ημέρας των Ζώων. Τέλος, σε ένα Συνέδριο Διεθνούς Προστασίας των Ζώων στη Φλωρεντία της Ιταλίας τον Μάιο του 1931 πρότεινε την καθιέρωση της 4ης Οκτωβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Η πρόταση εγκρίθηκε ως ψήφισμα και έγινε ομόφωνα δεκτή. Από τότε, η γιορτή διευρύνθηκε και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου.

Η Ημέρα της Γης αποτελεί μια ημερομηνία κατά την οποία διοργανώνονται εκδηλώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο με στόχο την ευαισθητοποίηση σε περιβαλλοντικά θέματα.
Η έμπνευση του θεσμού αποδίδεται στον ακτιβιστή Τζον ΜακΚόννελλ το 1969 σε ένα Συνέδριο της UNESCO στο Σαν Φρανσίσκο. Εκδηλώσεις την ημέρα αυτή έγιναν για πρώτη φορά στο Σαν Φρανσίσκο και άλλες πόλεις στις 21 Μαρτίου 1970, ημέρα της εαρινής ισημερίας στο Βόρειο Ημισφαίριο.
Η Ημέρα της Γης καθιερώθηκε το 1970, στις ΗΠΑ, με πρωτοβουλία του γερουσιαστή Γκέιλορντ Νέλσον και σηματοδοτεί τη γένεση του σύγχρονου περιβαλλοντικού κινήματος. Σύντομα, εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και σήμερα, γιορτάζεται σε περισσότερες από 190 χώρες σε όλο τον πλανήτη. Το Δίκτυο Ημέρας της Γης συντονίζει τις προσπάθειες. To 2009, τα Ηνωμένα Έθνη όρισαν τις 22 Απριλίου ως «Διεθνή Ημέρα της Μητέρας Γης»

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές εκείνης του ’70, όταν ο γερουσιαστής Νέλσον πρότεινε την ιδέα για την Ημέρα της Γης, ο πλανήτης δεν είχε ακόμα, συνειδητοποιήσει τις συνέπειες της επέμβασης του ανθρώπου στο περιβάλλον. Ωστόσο, κάποιες συνειδήσεις είχαν αρχίσει να ξυπνούν.Μετά τον Ιανουάριο του 1969, παρακολουθώντας τις τραγικές συνέπειες της μεγαλύτερης πετρελαιοκηλίδας που είχε δημιουργηθεί ποτέ στις ΗΠΑ μέχρι εκείνη την ημέρα, στο κανάλι της Σάντα Μπάρμπαρα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να πεθάνουν περισσότερα από 3.500 θαλάσσια πουλιά, καθώς και δελφίνια, φώκιες και θαλάσσιοι λέοντες, ο Νέλσον ανέλαβε δράση.
Σήμερα, η Ημέρα της Γης έχει φτάσει σε περισσότερες από 190 χώρες και γιορτάζεται από περισσότερους από 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο, οι οποίοι στέλνουν το μήνυμα στις κυβερνήσεις και στους συνανθρώπους τους ότι η μάχη υπέρ του περιβάλλοντος είναι αναγκαία, η μάχη υπέρ του περιβάλλοντος είναι μάχη υπέρ του μέλλοντος της Γης. Και φυσικά και του δικού μας. (πηγή: Βικιπαίδεια)

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο μεγάλος Δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Την καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (International Board on Books for Young People – ΙΒΒΥ) το 1966. Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει ένα μήνυμα και μια αφίσα που διανέμονται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίσουν την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης και να ενθαρρύνουν τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της λογοτεχνίας για παιδιά και νέους.
Το 2022, υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα του Καναδά. Το μήνυμα γράφτηκε από τον πολυβραβευμένο συγγραφέα Richard Van Camp. Η αφίσα φιλοτεχνήθηκε από την επίσης πολυβραβευμένη εικονογράφο και συγγραφέα Julie Flett.
Το μήνυμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2 Απριλίου 2022:

“Οι ιστορίες είναι φτερά που σε βοηθούν να πετάς ψηλά κάθε μέρα”
Richard Van Camp (Καναδάς)

Το διάβασμα είναι ελευθερία. Το διάβασμα είναι ανάσα.
Το διάβασμα σ’ αφήνει να βλέπεις τον κόσμο με τρόπο διαφορετικό
και σε καλεί σε κόσμους που δε θα θέλεις ποτέ να τους αποχωριστείς.
Το διάβασμα επιτρέπει στο πνεύμα σου να ονειρεύεται.
Λένε ότι τα βιβλία είναι φίλοι για όλη μας τη ζωή και συμφωνώ.
Το ιδανικό δικό σου σύμπαν πλαταίνει όταν διαβάζεις.
Οι ιστορίες είναι φτερά που σε βοηθούν να πετάς ψηλά κάθε μέρα, βρες, λοιπόν,
τα βιβλία που μιλούν στο πνεύμα σου, στην καρδιά σου, στο μυαλό σου.
Τα βιβλία είναι γιατρικά. Θεραπεύουν. Καθησυχάζουν. Εμπνέουν. Διδάσκουν.
Ας ευγνωμονούμε τους παραμυθάδες, τους αναγνώστες και τους ακροατές.
Ας ευγνωμονούμε τα βιβλία.
Είναι φάρμακα για έναν καλύτερο, φωτεινότερο κόσμο.
Ευχαριστώ πολύ!

(Μετάφραση Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου)

Η Ημέρα της Ερυθράς Χειρός ή Ημέρα του Κόκκινου Χεριού γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Φεβρουαρίου με σκοπό να θυμίσει και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες του κόσμου για τα παιδιά που στρατεύονται παρά τη θέλησή τους σε πολέμους και ένοπλες συγκρούσεις. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή παιδικής κακοποίηση.
Σήμα της Ημέρας είναι μια κόκκινη παλάμη, η οποία περικλείει το περίγραμμα ενός λευκού παιδιού – στρατιώτη.
Η Ημέρα της Ερυθράς Χειρός καθιερώθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2002, όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των Παιδιών στις Ένοπλες Συγκρούσεις. Η Ελλάδα επικύρωσε τη συνθήκη στις 22 Οκτωβρίου 2003.
Σήμα της Ημέρας είναι μια κόκκινη παλάμη, (από το κόκκινο χέρι που είναι βουτηγμένο στο αίμα, αλλά και από το κόκκινο χρώμα τού «απαγορεύεται») η οποία περικλείει το περίγραμμα ενός λευκού παιδιού – στρατιώτη, ενώ το κεντρικό σύνθημα είναι: «Δείξε ένα κόκκινο χέρι», με άλλα λόγια, «βάλε ένα τέλος».
Εκτεταμένη χρησιμοποίηση παιδιών ως στρατιωτών παρατηρούνται κυρίως σε χώρες της Αφρικής (Κονγκό, Ρουάντα, Ουγκάντα, Σουδάν, Ακτή Ελεφαντοστού), αλλά και στις Φιλιππίνες, τη Μυανμάρ (Βιρμανία) και την Κολομβία.
Σύμφωνα με την Unicef, μόνο μέσα στην τελευταία δεκαετία, περισσότερα από 2 εκατομμύρια παιδιά πέθαναν εξαιτίας των πολέμων και σχεδόν 15 εκατομμύρια εκτοπίσθηκαν ή έγιναν πρόσφυγες από τις διάφορες συρράξεις. Από το 2001, το γραφείο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ δημοσιεύει κάθε χρόνο μια έκθεση για τα παιδιά που αναγκάζονται να κουβαλήσουν όπλο και να λάβουν μέρος σε ένοπλες συρράξεις. Σύμφωνα με τον Οργανισμό, υπάρχουν τουλάχιστον 250.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο που έχουν στρατολογηθεί, ουσιαστικά διά της βίας, από ένοπλες ομάδες, δυνάμεις ανταρτών ή ακόμα και τακτικούς στρατούς για να συμμετάσχουν σε ενεργό στρατιωτική δράση. Ο αριθμός των παιδιών-στρατιωτών έφτανε τις 300.000 πριν πέντε χρόνια, το ένα τρίτο των οποίων είναι κορίτσια, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αλλά είναι ακόμα εντελώς άγνωστος ο αριθμός των παιδιών που σκοτώνονται στο πεδίο της μάχης. (πηγή: www.sansimera.gr)

     Παύλος Μελάς (1870-1904)

Η Ημέρα του Μακεδονικού Αγώνα έχει καθιερωθεί με το Βασιλικό Διάταγμα 157 της 25/2/1969 και τιμάται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την 13η Οκτωβρίου (ημερομηνία θανάτου του Παύλου Μελά το 1904).
Ο Μακεδονικός Αγώνας (1904-1908)
Μετά την απελευθέρωση ενός μεγάλου τμήματος της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό, η Μακεδονία παρέμεινε οθωμανική περιοχή. Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες που ζούσαν εκεί συνέχισαν να επιδιώκουν την ελευθερία και την ένωσή τους με την Ελλάδα. Το επίσημο ελληνικό κράτος, λόγω της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησής του από τις Μεγάλες Δυνάμεις, δεν είχε την δυνατότητα να επέμβει και γι’ αυτό επίσημα κρατούσε ουδέτερη στάση. Ανεπίσημα όμως, ενίσχυε την οργάνωση και αποστολή εκεί εθελοντών από την Ελλάδα.
Το 1854 ξέσπασε ένα επαναστατικό κίνημα στην Μακεδονία, που όμως δεν είχε καμία τύχη και οι αρχηγοί του αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή.
Το 1870 η Οθωμανική αυτοκρατορία αναγνώρισε την Βουλγαρική Εκκλησία ως αυτοκέφαλη, δηλαδή ανεξάρτητη από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Το φιρμάνι του σουλτάνου μεταξύ των άλλων ανέφερε πως η Βουλγαρική Εκκλησία μπορούσε να επεκταθεί σε κάθε μέρος όπου οι περισσότεροι κάτοικοι επιθυμούσαν να υπαχθούν σ’ αυτήν. Συνέχεια →